Το αναλογικό video χρησιμοποιείται ακόμη σε μεγάλο βαθμό και κυρίως σε δύο φάσεις: στην δημιουργία του και στην αναπαραγωγή – προβολή του. Δηλαδή στις δύο ακραίες φάσεις μίας λογικής ακολουθίας όπου το video δημιουργείται από μία φυσική πηγή - συνήθως τον άνθρωπο , υπόκειται επεξεργασίας και προβάλλεται τέλος πάλι στον άνθρωπο. Συνεπώς είναι σημαντική η μελέτη των διάφορων προτύπων και τεχνολογιών του αναλογικού video καθώς είναι άμεσα συνυφασμένο με το αντίστοιχο ψηφιακό στα πλαίσια μίας ολοκληρωμένης παραγωγικής διαδικασίας.

Το πρότυπο S-Video είναι ένα μία από τις μεθόδους για υψηλής ποιότητας μετάδοση τηλεοπτικού σήματος. Συνήθως το σήμα αυτό προέρχεται από μία συσκευή όπως ένα Camcorder, VCR, ή ακόμη και μία ψηφιακή συσκευή πχ παιχνιδομηχανές, κάρτες οθόνης υπολογιστών. Το πρότυπο ξεχωρίζει την πληροφορία του χρώματος (Chrominance) από την φωτεινότητα (Luminance) και με τον τρόπο αυτό αποφεύγονται αλλοιώσεις στην ποιότητα του video όπως είναι τα φαινόμενα "color bleeding" και "dot crawl". Γενικά μπορούμε να πούμε ότι παρέχει αυξημένη ευκρίνεια και ακρίβεια στην αναπαραγωγή της μεταδιδόμενης εικόνας.

’λλες επιλογές εκτός του S-Video για την μετάδοση εικόνας είναι τα πρότυπα RGB και Composite.

Το σύστημα Composite είναι το πιο σύνηθες και οι περισσότερες ηλεκτρονικές συσκευές που μεταδίδουν εικόνα το χρησιμοποιούν. Το σύστημα προδιαγράφει 3 κανάλια : 2 για στερεοφωνικό ήχο και ένα για εικόνα. Η ποιότητα της εικόνας είναι ικανοποιητική αλλά πενιχρή μπροστά σε αυτή του S-Video ή του RGB. Μάλιστα σε σχέση με το S-Video ή εικόνα είναι τουλάχιστον δύο φορές ακριβέστερη και η εικόνα φαίνεται τελικά "καθαρότερη". Επίσης πολλές λεπτομέρειες με μικρές αλλαγές χρώματος γίνονται πολύ περισσότερο εμφανείς με το S-Video.

Τέλος το πρότυπο RGB όπως αναφέρει και το όνομα του προδιαγράφει ξεχωριστή μεταφορά κάθε μίας χρωματικής συνιστώσας (κόκκινη, πράσινη και μπλε) σε ξεχωριστό καλώδιο και προσφέρει την καλύτερη δυνατή ποιότητα.

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει τα πρότυπα που αναλύσαμε παραπάνω ασχολούνται με την μετάδοση τηλεοπτικών σημάτων video. Για τα τηλεοπτικά σήματα υπάρχουν τα πρότυπα NTSC, PAL και SECAM.

Το πρώτο τηλεοπτικό σύστημα μετάδοσης έγχρωμου video δημιουργήθηκε στις Η.Π.Α το 1953. Βασίστηκε στο πρότυπο NTSC (National Television System Committee) και χρησιμοποιείται σήμερα σε πολλές πολιτείες της αμερικανικής ηπείρου αλλά και σε πολλές ασιατικές χώρες συμπεριλαμβανομένης και της Ιαπωνίας. Το πρότυπο προδιαγράφει 525 γραμμές ανά καρέ και τα βασικά του χαρακτηριστικά φαίνονται στον παρακάτω πίνακα.

Το πρότυπο PAL (Phase Alternating Line) εμφανίστηκε στην αρχή της δεκαετίας του 1960 και εφαρμόστηκε στις περισσότερες χώρες με εξαίρεση τη Γαλλία. Το πρότυπο χρησιμοποιεί ένα μεγαλύτερο εύρος ζώνης από το NTSC που του επιτρέπει να έχει καλύτερη ποιότητα εικόνας. Το PAL προδιαγράφει 625 γραμμές ανά καρέ και τα βασικά του χαρακτηριστικά φαίνονται στον παρακάτω πίνακα.

Το πρότυπο SECAM (Sequential Couleur Avec Memoire or Sequential Color with Memory) εμφανίστηκε επίσης στις αρχές του 1960 και εφαρμόστηκε στην Γαλλία. Το πρότυπο χρησιμοποιεί το ίδιο εύρος ζώνης με το σύστημα PAL αλλά μεταδίδει την χρωματική πληροφορία σειριακά. Το πρότυπο έχει προκαθορίσει επίσης 625 γραμμές ανά καρέ.

Τέλος θα έπρεπε να αναφέρουμε εδώ για λόγους πληρότητας τα πρότυπα που αναφέρονται στην αποθήκευση του αναλογικού video. Μια πιο εκτενής περιγραφή θα γίνει στην ενότητα 3.1. Προς το παρόν από τη σκοπιά του αναλογικού σήματος έχουμε να παρατηρήσουμε τη μεγάλη διαφορά στο χρησιμοποιούμενο εύρος ζώνης του επαγγελματικού συστήματος απαράμιλλης ποιότητας Beta σε σύγκριση με αυτό του κοινού οικιακού VHS.